Wednesday, November 7, 2007

Στιγμή 16: Σιωπή..

Λατρεύω τις λέξεις.
Κρύβουν μέσα τους εμένα.
Αυτό που αιθάνομαι,
αυτό που βλέπω,
αυτό που ποθώ.
Το εγώ μου κατακερματισμένο σε γράμματα.
Η ύπαρξη μου, ενιαία, με νόημα.
Ναι, λατρεύω τις λέξεις.
Κρύβουν μέσα τους την αλήθεια μου.
.........................................................................

Νιώθω το στόμα μου στεγνό.
Το μολύβι μου κουρασμένο.
Οι λέξεις φαντάζουν φτωχές.
Οι λέξεις μου.
..........................................................................

Ακουμπώ τους αγκώνες στο γραφείο.
Στηρίζω το πρόσωπό στις παλάμες.
Σήμερα, αφήνομαι στη σιωπή.
Οι λέξεις ποτέ δεν εναι φτωχές.
Σε αναγκάζουν να αρθρώσεις αυτό που
δεν έχεις το κουράγιο να παραδεχτείς.
Η σιωπή είναι ένα εύγλωττο καταφύγιο.
Δέχεται υποτακτικά να σε βοηθήσει στο αιώνιο
κρυφτό που παίζεις με τη σκέψη σου.
Το κρυφτό που επιλέγουμε.
Το κρυφτό που, συχνά, έχουμε ανάγκη.

........................................................................

Όχι, σου λέω, οι λέξεις δεν είναι φτωχές.
Απλά, ίσως να μην είναι πάντα απαραίτητες...



Saturday, October 13, 2007

Στιγμή 15: Ψάχνουμε..


Σε ψάχνω...

Δεν ξέρω ποιος είσαι.
Δεν ξέρω για πόσο.
Δεν ξέρω γιατί.

"Ωραία. Γιατί σε ψάχνω κι εγώ..."

Saturday, October 6, 2007

Στιγμη 14: ......

Άνοίξε το παράθυρο.
Το δωμάτιο πλημμύρισε φθινοπωρινό αεράκι.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι.
Έδεσε τα χέρια πίσω από το κεφάλι
κι έμεινε σιωπηλός,
κοιτάζωντας το ταβάνι.
Ο χρόνος σταμάτησε.
Η σκέψη, επίμονη, δήλωνε παρούσα.

Απλά μαθηματικά.
Υπολόγιζε.
Μετρούσε.
Απολογισμός.

Οι μάχες που ήρθαν.
Οι μάχες που έρχονται.
Οι μάχες που θα ‘ρθουν.

Οι νίκες που δεν έλεγαν να'ρθουν.
Οι ήττες που άφηνε πίσω του.

Η αταξία που γέμιζε τη ζωή του.
Η αταξία που μισούσε.
Η αταξία που λάτρευε.

Η τάξη που είχε ανάγκη.
Η αρμονία που του έλειπε.

Η υπομονή που χρειαζόταν.
Η υπομονή που θαύμαζε.
Η υπομονή που δεν είχε ποτέ.

Γύρισε μπρούμυτα.
Άφησε το πρόσωπό του να βουλιάξει στο μαξιλάρι.
Έκανε τραμπάλα με τις σκέψεις του
κι ένιωθε πως, απέναντί του,
καθόταν ένα από εκείνα
τα μεγαλόσωμα αγόρια,
που τον έβαζαν κάτω,
όταν ήταν μικρός.

Οι λέξεις τον είχαν αφήσει μόνο.
Δεν είχε πια πού να κρυφτεί.
Τα δάκρυα έφερναν λυτρωμό.

Αγκάλιασε το μουσκεμένο μαξιλάρι του.
Ήθελε να φωνάξει.

"Κράτα με.
Νιώθω ότι δεν ισορροπώ μόνος μου.
Νιώθω ότι χρειάζομαι δεκανίκια.
Κράτα με σου λέω.
Φοβάμαι..."

Δάκρυα.
Πνιγμένοι λιγμοί.

"Ξέρεις...
Μη με κρατάς.
Μόνο τραγούδησέ μου.
Νανούρισέ με.
Θέλω λίγο να κοιμηθώ.
Να κοιμηθώ.
Κι ύστερα θα προσπαθήσω πάλι.
Μια μέρα θα μάθω να πετάω
και τότε θα κρύβομαι στα σύννεφα.
Νανουρισέ με..."


Friday, September 7, 2007

Στιγμή 13: Untitled (for the moment...)

Ντύθηκε το καλύτερό του χαμόγελο.
Έβαλε το φόβο στο δεξί τσεπάκι του παντελονιού.
Ήξερε ότι ήταν τρύπιο, ήλπιζε ότι θα παραπέσει.
Πακετάρησε τα πιο στέρεα επιχειρήματα.
Αμήχανος γυρνούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο,
μην τυχόν είχε ξεχάσει τίποτα.

Κλειδωσε την πόρτα του σπιτιού.
Άφησε μέσα οτιδήποτε θύμιζε αλήθεια.
Κανένα ίχνος λύπης.
Καμιά υπόνοια μοναξιάς.
Αστεία και γέλια.
Ένιωσε έτοιμος να πείσει για άλλη μια φορά.
Να πείσει ότι είναι αυτό που δεν ήταν ποτέ.

Περπατά γρήγορα.
Το νοικιασμένο του εγώ,
δεν αφήνει χώρο για σκέψεις.
Ωπ!

Παραλίγο να πέσει..
Μικρή παύση.

Σιάξιμο του παντελονιού.
Ίσιωμα του γιακά.
Συνεχίζει.
Περπατά ακόμα πιο γρήγορα.
Δεν ξέρει πού πάει, δεν ξέρει γιατί περπατά.
Βιάζεται.

Το δειλινό σιγά σιγά ρίχνει τα πέπλα του.
Κοιτάζει τον ουρανό.
Μυρίζει ελευθερία.
Την είχε ξεχάσει τούτη τη μυρουδιά.
Τα χρώματα τον κάνουν να θέλει να ταξιδέψει.
Μικρή παύση.

Κλείνει τα μάτια.
"Μονο για λίγο", σιγοψιθυρίζει.
Μόνο για λίγο.
Αφήνει την ψυχή του να ταξιδέψει κι αυτή.
Πόσο την είχε ξεχάσει τη μυρουδιά της ελευθερίας;

Ακίνητος παρατηρητής.
Το έργο ήταν γραμμένο για εκείνον.
Γιατί δεν ένιωθε πρωταγωνιστής;
Γιατί ήταν απλά ένας από εκείνους τους νυσταγμένους θεατές της πρώτης σειράς;
Πήρε μια βαθειά ανάσα.
Ρούφιξε όση ελευθερία μπορούσε.

Ήξερε τι θα κάνει..

Απαλά έβγαλε τη μάσκα του.
Την ακούμπησε στο πλακόστρωτο.
Ένιωσε δυνατός.
Άνοιξε τα μάτια.
Άρχισε να περπατά.
Βήματα αργά, ρυθμικά, σταθερά.
Δε βιαζόταν.
Απολάμβανε το δειλινό.

"Μόλις γυρίσω σπίτι", σκέφτηκε,
"πρέπει να ράψω τις τσέπες μου…".

Tuesday, September 4, 2007

Στιγμή 12: Το ανώτερο ων (Μα είναι αστείο..)

Φωτιές.
Σταμάτησα να μετράω τις μέρες.
Η τηλεόραση μένει κλειστή.
Φροντίζω μόνο να μένω λίγο ενήμερη.
Φωτιές.

------------------------------------------

- Τι πράμα ρε παιδί μου και αυτό με τις φωτιές;
- Όντως.
- Μα ρε συ, κάηκαν ολόκληρα χωριά.
- Ναι, ναι. Και τα δάση. Τα δάση καταστράφηκαν.
- Ξέρεις κάτι;
- Τι;
- Δεν τις μπορώ αυτές τις μαλακίες με τα δάση. Εδώ καίγεται κόσμος. Καίγονται άνθρωποι. Στα αρχίδια μου τα δάση. Κάηκαν μερικά δέντρα και λίγα ζώα. Σιγά και τι έγινε. Εγώ δε μπορώ να βλέπω να καίγονται άνθρωποι...

-------------------------------------------

Η λύκαινα κρατούσε τα μωρά της σφιχτά,
μέσα στην αγκαλιά της.
Έκλαιγαν τρομαγμένα.
Ήθελε κ αυτή να κλαψει.
Ήθελε τόσο πολύ να κλάψει.
Η φωτιά πλησίαζε.
Άκουγε τις κραυγές των δέντρων.
Ένιωθε τον πόνο που φέρνει η φλόγα.
Φοβόταν.
Τα έλατα καθησύχαζαν τα φύλλα τους.
Όλοι ένιωθαν τον κίνδυνο.
Όλοι ήξεραν τι επρόκειτο να γίνει.
Όλοι υπέφεραν.
Σκούπισε στην κοιλιά της
τη βρεγμένη μουσούδα της.
Ήθελε να εξαφανίσει τα λίγα δάκρυα
που είχαν προλάβει να κυλίσουν.
Έσφιξε τα δόντια της. Έδειξε θάρρος.
Θάρρος. Όπως και τα έλατα.
Όπως και όλοι οι κάτοικοι του δάσους.
Όχι, δεν έπρεπε να κλάψει.

Φλόγες...

Υ.Γ. Απλά, σκέφτηκα ότι, μερικές φορές,
είναι ωραίο να αναφέρουμε τα ζητήματα
και τις στιγμές, τις λιγότερο πιασάρικες...

Αυτά.

Thursday, August 30, 2007

Στιγμή 11: ΟFF

Φωτιές.
Πέντε μέρες πια.
Φωτιές.

Η τηλεόραση με έχει κουράσει.
Αποφεύγω πια τις ειδήσεις.
Πατάω το μαγικό κόκκινο κουμπάκι,
που κλείνει το χαζοκούτι.
Οι περισσότεροι έχουν έτοιμη την απάντηση.

"Αδιαφορείς".

Όχι.
Δεν αδιαφορώ.
Προσπαθώ μόνο να δείξω σεβασμό.

"Δηλαδή σεβόμαστε όταν αγννοούμε;"

Όχι.
Μα δε μπορώ να έχω μια διαφορετική
αίσθηση για το σεβασμό;

"Ναι ρε!Sure.."

Απλά, νιώθω ότι
σεβόμαστε τους άλλους,
αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό,
όταν εκτιμάμε αυτό που ζούμε κάθε μέρα.
Όταν παλεύουμε για να το βελτιώσουμε
κάθε μέρα.

Σεβόμαστε όταν δεν περιμένουμε
τα ατελείωτα ρεπορτάζ,
τις εικόνες ανθρώπων απελπισμένων,
τις απεθείας συνδέσεις με περιοχές που καίγονται,
για να πούμε ότι είμαστε τυχεροί,
για να χαρακτηρίσουμε επαρκές αυτό που ζούμε.

Σεβόμαστε όταν σωπαίνουμε.
Δε χρειάζεται να λυπόμαστε.
Μόνο να σωπαίνουμε.

Saturday, August 25, 2007

Στιγμή 10: Φωτιά...

Φωτιές.
Δυό μέρες πια.
Στη Μεγαλόπολη,
την Αιτωλοακαρνανία,
την Εύβοια,
την Καστοριά,
την Αττική..
Φωτιές.

Άνθρωποι που φοβούνται,
που φωνάζουν, που κλαίνε.
Άνθρωποι που ξεκληρίζονται,
που πεθαίνουν, που καίγονται.
Θλίβομαι.


Μια φύση που μέρα με τη μέρα μαραζώνει..
και χάνεται..
Αυτό το κράτος πρόνοιας φαίνεται ανύπαρκτο..
..ή πιο σωστά αδύναμο.
Ντρέπομαι.

Μας μείναν μόνο τα ατελείωτα ρεπορτάζ.
Εκκλήσεις για βοήθεια, κατηγορίες, δάκρυα.
Λόγια. Ατελείωτα, καλοντυμένα λόγια.
Και υποσχέσεις. Πολλές υποσχέσεις.


"Μητέρα κάηκε ζωντανή με τα τέσσερα παιδιά της.
Ο πατέρας έλειπε από το σπίτι.
Είναι ο μόνος επιζών απο την οικογένεια."


Δυστυχώς,
όλοι αυτοί που έχουν τέλεια εκπαιδευτεί
στο να ντύνονται στενοχωρημένες φατσούλες,
δηλώνουν απόντες.

Όχι, δεν προσπαθούν να πείσουν
αυτό τον άνθρωπο να ζήσει.
Δε μπορούν.
Ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνουν...
Έρχονται εκλογές.

Thursday, August 23, 2007

Στιγμή 9: Ισορροπία

"Να χαίρεσαι τη ζωή σου,
τη σύντομη και την ανεπίστροφη.
Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη.
Φυσική και ελεύθερη.
Να κρατάς την εμορφιά των παθών.
Ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι.
Αλλά με γνώση και πειθαρχία.
Εκείνο που θε σε κρίνει...
...δεν είναι η ηθική σου πτώση.

Αλλά η βούληση για δύναμη,
που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά...
στην καθαρή σου αρχικότητα.."

Ζούμε στιγμές.
Στιγμές δύσκολες, ανυπόφορες, άσχημες.
Απορούμε, αντιδρούμε, γκρινιάζουμε,
φωνάζουμε, κλαίμε.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ότι η ζωή,
θεωρεί απαραίτητα μερικά χαστούκια.
Ίσως γιατί το χαστούκι είναι ένας τρόπος
..να γυρίσεις το κεφάλι.
Να κοιτάξεις μπροστά.
Ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ότι μετά από κάθε χαστούκι,
η ζωή παραφυλάει για ένα χάδι.


Αυτά.

Monday, July 30, 2007

Στιγμή 8: Η δυνατή φωνή... της ποίησης

Βέβαια σήμερα,
παρότι προσπαθώ να επανορθώσω,
έλεγα να μη μιλήσω εγώ.

Θα εμπιστευτώ δυο άλλες φωνές.
Δυό φωνές που έπεσαν στα χέρια μου τυχαία.
Δυο φωνές ίσως περισσότερο καλλιτεχνικές.
Ίσως γιατί η τέχνη φωνάζει πιο δυνατά..


Της χαρτοπετσέτας τα ποιήματα - Θάνος Ζελίτης

Της χαρτοπετσέτας τα ποιήματα
πέλαγος απέραντο
πνιγήκαμε σε ένα ποτήρι κρασί
γιατί δε μάθαμε να επιπλέουμε
όταν όλα βυθίζονται
και η λησμονιά
δεν ήταν όνειρο
ανάγκη ήταν
και λεπίδα κοφτερή....

Ο βασιλιάς κι εγώ - Αφροδίτη Μάνου

Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω
με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιο καιρό
δυναμώνει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας
μπορεί να με φας πριν σου πω σ' αγαπώ.

Απ' τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ
μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό
στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες
μα...που είναι το φως μου το αληθινό;

Επιστρέφω σ' εσένα ξανά σαν τρελή
να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή
Βασιλιά της καρδιάς μου κι απ'το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ.





Tuesday, July 17, 2007

Στιγμή 7: Apology accepted?

Ομολογώ ότι είναι μερικές στιγμές, ιδιαίτερα όταν κάνω μέρες να postάρω, που χαίρομαι πολύ που το blog δεν έχει φωνή.Νομίζω ότι αν μπορούσε να μιλήσει θα μου γκρίνιαζε.

"Χμ.. Πώς και από εδώ; Πώς και μας θυμήθηκες;
Πάλι να γράψεις κανά χαζοπροβλημτισμό;"

Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπει αλλά νομίζω ότι τα blog έχουν κάτι από το καυστικό χιούμορ του παντέλειου, πανέμορφου και γλυκήτατου ιδιοκτήτη τους...εε;


Έκανα ένα μήνα σχεδόν να γράψω.Μερικές φορές νιώθω ότι δεν υπάρχει τίποτα σημαντικό για να πω. Αλλά, όσο ζούμε, τουλάχιστον μέχρι εκεί είναι δυνατό να τεκμηριωθεί, υπάρχουν στιγμές.Κ εγώ έλεγα σήμερα να επανορθώσω.

Δεκτή η συγγνώμη blogουλίνι μου?

Wednesday, July 4, 2007

Στιγμή 6: Αναμονή...

Η ώρα περνάει.
Κάθε λεπτό φαντάζει πιο δύσκολο από το προηγούμενο.
Φοβάμαι...
Κοιτάζω ανυπόμονα το κινητό.
Κανένα μήνυμα δεν ελήφθη.
Δεν εκπλήσσομαι.
Στα δύσκολα όλοι κολώνουμε.

Απλά, αναρωτιέμαι.
Τι είναι αυτό που μας κάνει και γουστάρουμε
τόσο πολύ το κυνήγι με το παρελθόν;
Γυρίζω τις σελίδες.
Όντως η σιωπή σου είναι εύγλωττη,
μόνο που τώρα έχω ανάγκη μια λέξη..
Αυτά.
Καληνύχτα.

Thursday, June 28, 2007

Στιγμή 5: Χαμόγελα...

Όταν βλέπω γύρω μου
ανθρώπους θλιμμένους,
με δάκρυα στα μάτια,
σφιγμένα
χείλη,
τσαλακωμένα μουτράκια,
αναρωτιέμαι αν όντως,
μερικές φορές,
είναι επίπονο το να ζεις...


Όταν, όμως, βλέπω γύρω μου χαμόγελα...

Χαμόγελα χαράς,
χαμόγελα λύπης,
χαμόγελα ερωτευμένων,
χαμόγελα μίσους,
χαμόγελα συγκατάβασης,
χαμόγελα ενθουσιασμού,
χαμόγελα αδιαφορίας,
χαμόγελα κοροϊδίας,
χαμόγελα τυπικά και σφιγμένα,
χαμόγελα που συνοδεύουν μια συγγνώμη,
χαμόγελα μετά από ένα πείραγμα
ή κάποιο κοπλιμέντο,
χαμόγελα ανακούφισης,
χαμόγελα αισιοδοξίας...


Χαμόγελα, χαμόγελα, χαμόγελα...


Τότε ξέρω πως κάθε στιγμή,
όσο δύσκολη και να'ναι,
πρέπει να συνοδεύεται από ένα χαμόγελο...

Γιατί οι στιγμές,
οι αβάσταχτες,
οι γρήγορες,
οι βαρετές,
οι δυνατές,
οι αγχωτικές,
οι χαλαρές,
οι δύσκολες,
οι χαρούμενες,
οι γεμάτες,
είναι μοναδικές....

Είναι ωραίες...

Monday, June 18, 2007

Στιγμή 4: Τρέχουμε και Ξεχνάμε...

Άλλη μια μέρα ξύπνησα καθυστερημένα...
Είχα 5 λεπτά να ετοιμαστώ για το μάθημα οδήγησης...Ανέβαλλα το πρωινό, ανέβαλλα το δροσερό ντουζ... Ντύθηκα γρήγορα...Ουφ..
Στο τσακ!


Ο κύριος που μου κάνει μάθημα καθυστέρησε ένα τέταρτο...

Το μάθημα τελείωσε...
Τώρα πρέπει γρήγορα να πάρω τα πράγματα από το σπίτι, λίγα ψιλά, εισιτήρια...
Προλαβαίνω να φύγω στην ώρα μου...
Ωραία...
Ας περπατήσω λίγο γρήγορα να σιγουρευτώ ότι θα προλάβω συγκοινωνία...

Το λεωφορείο ήρθε μετά από μισή ώρα...

Τότε, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι τριγύρω μου ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που τρέχουν... Τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο, το μετρό, τις πρώτες εφημερίδες, τη θέση στο πρώτο θρανίο, τον αγώνα, το φανάρι πριν ανάψει κόκκινο...

Κ αφού αναλωνόνονται με όλα αυτά, φορτωμένοι με μια πιθανώς ανύπαρκτη πίεση, ξεχνάνε. Ξεχνάνε να πάρουν ένα τηλέφωνο, να πούνε ένα σ'αγαπώ, να χαμογελάσουν, να κλάψουν, να αισθανθούν... Σε κάποιο από αυτά τα "πέρα - δώθε", πολλές φορές, ξεχνάνε τον εαυτό τους...

Κ τότε τρέχουν πάλι...
Τρέχουν τώρα να προλάβουν τις στιγμές,
τη ζωή τους, τον έρωτα...

Sunday, June 17, 2007

Στιγμή 3: Υγιής εκτόνωση..

Θέατρο Βραχων Μελίνα Μερκούρη 12 / 6


Ώρα 21:30
Ακόμα νιώθω το μάγουλό μου πρησμένο. Τελικά, η επίσκεψη στον οδοντίατρο είναι κάθε φορά μια εμπειρία.Η ένεση, ο τροχός...Είχα πει δεν έχω διάθεση να βγω. Η μέρα, όμως, έμοιαζε να επιβάλλει ένα τόλμημα...

SKA CUBANO...
Ποιοι είναι αυτοί; Δεν έχω ιδέα...
Και γιατί ήρθα εδώ; Μμμ...
Γιατί δε μου αρέσει να απορρίπτω το άγνωστο...

Ώρα 22:30
Το υπέροχο opening των Locomondo τελείωσε.
Ώρα να βγουν στη σκηνή οι " άγνωστοι "...
"Και τι μουσική τραγουδάνε;"
"SKA"
"Υφίσταται;"
Οι πόρτες ανοίγουν.
Μπαίνουμε μέσα.
Κόσμος...Τόσος κόσμος..

Ώρα 23:00

Ο front man του συγκροτήματος μοιάζει με ζογκλέρ και η υπόλοιπη μπάντα δε διαφέρει και πολύ.Ακολουθούν όλοι μια "τρελή" γραμμή.
Ω Θεέ! Πού ήρθα;;;
LA REVOLUTION DE SKA CUBANO.
Η μουσική αρχίζει.
Και το ταξίδι μαζί...

Ώρα 23:15

Ένα τεράστιο πλήθος χορεύει. Οι ρυθμοι κουβανέζικοι..
Όχι εγώ, είμαι κουρασμένη.
Δε θα χορέψω απόψε. Κλείνω μόνο για λίγο τα μάτια... Κάνω απλά απαλές ρυθμικές κινήσεις με το κορμί μου... Μπα..Δε μπορώ να αντισταθώ... Κανείς δε μπορεί... Χορεύω, αφήνομαι... Η σκέψη σταματάει. Πλέον όλοι έχουν παραδοθεί στη μουσική.. Ο συντηρητικός κύριος με το κουστούμι, η σεμνή συνοδός του με τα ψηλά τακούνια, ο γλυκός τύπος με το καρό παντελόνι, η ντροπαλή δεσποινίς με το περίεργο χτένισμα, ένα ζευγάρι τρελών εξηντάριδων, ο αδέξιος τύπος που κάθεται δίπλα μου...

Η μουσική...

Φταίχτρα για αυτές τις μικρές στιγμές, όπου όλοι
πέταξαν τα " κουστούμια" της καθημερινότητας και άφησαν πίσω τους σωρούς προβλημάτων...
Υπήρχε πλέον μόνο η μουσική...
Κι όλοι απέναντι της "γυμνοί" και ίσοι...

Ναι, είναι ένας χορός υγιής...
Υγιής γιατί καταφέρνει να "προκαλεί",
χωρίς να κάνει το σαγήνευμα αυτοσκοπό...

Υγιής γιατί φέρνει την εκτόνωση,
με τρόπο εξευγενισμένο...

Που μόνο σε γεμίζει ...
Δε σε αδειάζει...

Ώρα 01:00
Μόλις χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα...
Κλείνω τα μάτια...
Μη γελάτε..
Ακόμα χορεύω...

Tuesday, May 22, 2007

Στιγμή 2: Πιάσε τον καιρό απ' τα μαλλιά...

Τελικά, μάλλον ο Λύσιππος είχε δίκιο...
Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία.
Πρέπει απλά να να έχουμε ανοιχτά τα μάτια,
για να τη δούμε,
για να τη δούμε και να την προλάβουμε...

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνται αμέσως όποιος το'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δε μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξανάλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ'όχι - το σωστό- εις όλη τη ζωή του.

Che fece... Il gran rifiuto
(Κωνσταντίνος Καβάφης)

Μόνο τότε, κάθε ευκαιρία αφήνει μια επιλογή.
Μόνο αν την προλάβεις...
Την επιλογή της αποδοχής ή της άρνησης...

Ή την αρπάζεις, ή την αφήνεις να περάσει....


Sunday, May 20, 2007

Στιγμή 1: Untitled

Βρέχει...
Ήθελα να βγω.
Αδύνατο.
Λόγοι πολλοί.
Μένω σπίτι. Διαβάζω.
Ψάχνω κάτι που θα με κάνει να χαμογελάσω.
Αδύνατο.

Έπεσα μόνο πάνω σ'αυτό...

Η ποιότητα των ανθρώπων φαίνεται

στις μικρές και ασήμαντες συμπεριφορές...
Τα μεγάλα και τα σπουδαία, όλοι τα προσέχουν..

Ποιότητα - Θάνος Ζελίτης
(Της χαρτοπετσέτας τα πονήματα)

Saturday, May 19, 2007

Νομίζω σήμερα είναι η ώρα να γίνει η αρχή...

Απορώ που δημιούργησα αυτό το blog.
Αρνούμουν πάντα κατηγορηματικά να κρατήσω
οποιουδήποτε είδους ημερολόγιο.
Ίσως γιατί δε μ'αρέσει πολύ να περιορίζω τη ζωή σε τόνο περιγραφικό.

Ωστόσο, θεωρώ το blog σαν μια παρακαταθήκη
σκέψεων και προβληματισμών.
Και αυτό είναι το βήμα μετά την περιγραφή.
Εκείνο που πιστοποιεί την ύπαρξη της στιγμής.


Και η στιγμή είναι ένα βήμα ακόμα.
Ένα βήμα πιο κοντά στην Ιθάκη...