Friday, September 7, 2007

Στιγμή 13: Untitled (for the moment...)

Ντύθηκε το καλύτερό του χαμόγελο.
Έβαλε το φόβο στο δεξί τσεπάκι του παντελονιού.
Ήξερε ότι ήταν τρύπιο, ήλπιζε ότι θα παραπέσει.
Πακετάρησε τα πιο στέρεα επιχειρήματα.
Αμήχανος γυρνούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο,
μην τυχόν είχε ξεχάσει τίποτα.

Κλειδωσε την πόρτα του σπιτιού.
Άφησε μέσα οτιδήποτε θύμιζε αλήθεια.
Κανένα ίχνος λύπης.
Καμιά υπόνοια μοναξιάς.
Αστεία και γέλια.
Ένιωσε έτοιμος να πείσει για άλλη μια φορά.
Να πείσει ότι είναι αυτό που δεν ήταν ποτέ.

Περπατά γρήγορα.
Το νοικιασμένο του εγώ,
δεν αφήνει χώρο για σκέψεις.
Ωπ!

Παραλίγο να πέσει..
Μικρή παύση.

Σιάξιμο του παντελονιού.
Ίσιωμα του γιακά.
Συνεχίζει.
Περπατά ακόμα πιο γρήγορα.
Δεν ξέρει πού πάει, δεν ξέρει γιατί περπατά.
Βιάζεται.

Το δειλινό σιγά σιγά ρίχνει τα πέπλα του.
Κοιτάζει τον ουρανό.
Μυρίζει ελευθερία.
Την είχε ξεχάσει τούτη τη μυρουδιά.
Τα χρώματα τον κάνουν να θέλει να ταξιδέψει.
Μικρή παύση.

Κλείνει τα μάτια.
"Μονο για λίγο", σιγοψιθυρίζει.
Μόνο για λίγο.
Αφήνει την ψυχή του να ταξιδέψει κι αυτή.
Πόσο την είχε ξεχάσει τη μυρουδιά της ελευθερίας;

Ακίνητος παρατηρητής.
Το έργο ήταν γραμμένο για εκείνον.
Γιατί δεν ένιωθε πρωταγωνιστής;
Γιατί ήταν απλά ένας από εκείνους τους νυσταγμένους θεατές της πρώτης σειράς;
Πήρε μια βαθειά ανάσα.
Ρούφιξε όση ελευθερία μπορούσε.

Ήξερε τι θα κάνει..

Απαλά έβγαλε τη μάσκα του.
Την ακούμπησε στο πλακόστρωτο.
Ένιωσε δυνατός.
Άνοιξε τα μάτια.
Άρχισε να περπατά.
Βήματα αργά, ρυθμικά, σταθερά.
Δε βιαζόταν.
Απολάμβανε το δειλινό.

"Μόλις γυρίσω σπίτι", σκέφτηκε,
"πρέπει να ράψω τις τσέπες μου…".

6 comments:

Anonymous said...

αστέρι..νομίζω σιγα σιγά αρχίζεις να λάμπεις...:-)

Anonymous said...

συνέχεια απο το προηγούμενο:
shine on!!;-)

Anonymous said...

Κι είχα μια απορία, που στο καλό τις βρήκαν τις δικές τους (μάσκες εννοώ) οι αρχηγόσαυροι μας και πήγαν στο debate.

Περίεργη ράτσα αυτοί ακόμα τους μελετά η επιστήμη.

Βέβαια στερείται της αποτελεσματικότητας της λογοτεχνίας αλλά ότι μπορεί κάνει κι αυτή... όπως μπορεί τα φέρνει βόλτα.

Κι ο κύριος που ωραιότατα σκιαγραφείται (συγχαρητήρια) αυτό προσπαθούσε να κάνει... να τα φέρει βόλτα πριν τον φέρουν τούμπα.

Αγνοούσε όμως ο αδαής οτι κουμάντο τελικά σου κάνουν, όχι όσα πολεμάς να κουμαντάρεις αλλά όσα ήδη έχεις(?)

Γιατί προφανώς ο αχώνευτος μα τυχερός τυπάκος, είχε από καιρό λογαριαστεί με τα συναισθήματά του... και σε μια πρωτοφανή εκδήλωση αυτοκυριαρχίας και δύναμης τα είχε κλειδώσει πίσω απο την πόρτα του σπιτιού του(όπως αναφέρεται και στο γραπτό)

Όπως όμως η απεγνωσμένη γάτα πηδάει από το μπαλκόνι για να ικανοποιήσει αυτά που ο ιδιοκτήτης της έχει προ πολλού απολέσει. Έτσι η κλειδαριά μία φορά δεν θα κλείσει καλά και από κει και πέρα είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν να σου κάνουν εντύπωση τα ασήμαντα και κυρίως τσάμπα πράγματα όπως το δειλινό και τα χρώματα...

Δύο μοντέλα ανθρώπου μόνο έχω δει που να πωλούνται με εγγύηση "συναίσθημαproof for life" τους ηλεκτρολόγους και τους πολιτικούς...

Ρε συ αν δεν είχαμε και σένα να μας βάζεις να σκεφτόμαστε και λίγο... Συγχαρητήρια και πάλι...

november said...

καλά ταξίδια σου εύχομαι!

...απλά, μ'αρέσει να ζω... said...

@november:
Να'σαι καλά...

@anonymous:
:)

@varitimaios:
Η οπτική σου διαφορετική. Αποκλίνει από τη δική μου, αλλά είναι ωραίο που είναι διαφορετική! :)

Anonymous said...

Good for people to know.