Η ώρα περνάει.
Κάθε λεπτό φαντάζει πιο δύσκολο από το προηγούμενο.
Φοβάμαι...
Κοιτάζω ανυπόμονα το κινητό.
Κανένα μήνυμα δεν ελήφθη.
Δεν εκπλήσσομαι.
Στα δύσκολα όλοι κολώνουμε.
Απλά, αναρωτιέμαι.
Τι είναι αυτό που μας κάνει και γουστάρουμε
τόσο πολύ το κυνήγι με το παρελθόν;
Γυρίζω τις σελίδες.
Όντως η σιωπή σου είναι εύγλωττη,
μόνο που τώρα έχω ανάγκη μια λέξη..
Αυτά.
Καληνύχτα.
2 comments:
Μεσ'το μυαλο μου εισαι βρε συ... οσο για το κυνυγι με το παρελθον ειναι που το ατιμο ειναι πιο σιγουρο πιο ασφαλες απο το μελλον, το χουμε ηδη ζησει ακομη κ οι ασχημες στιγμες του εχουν πλεον βρει τη θεση τους στη ζωη μας. Μπορουμε ευκολα να το κυνηγαμε φτανοντας καθε φορα μεχρι εκει που θελουμε εμεις. το ωραιοποιουμε κιολας λιγο οταν μας βολευει... κ ολα μια χαρα..
που να σκεφτεις μετα να στρεψεις το βλεμμα αλλου να κοιταξεις κ να δεις οτι κυνηγας λαθος πραγμα, οτι ολα οσα θες ειναι μπροστα κ οχι πισω... γενικα ειναι πιο δυσκολο ν αφησεις την ασφαλεια που σου παρεχει το παρελθον για την αβεβαιοτητα...
αυτα!
αντε πολλα ειπα αλλα ειναι που χτυπησες φλεβα..
Χμ... Τώρα, εν μέσω διαβάσματος μαθηματικής ανάλυσης, μου ήρθε κάτι στο μυαλό και είπα να στο πω.
Κυνηγάμε το παρελθόν μας γιατί αυτό δεν μας κυνηγάει. Αν το παρελθόν μας κυνηγούσε, τότε εμείς θα το σνομπάραμε, και θα προσπαθούσαμε να το αποφύγουμε. Χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης αυτό..
Αντε, καλά διαβάσματα!
Post a Comment