Wednesday, April 16, 2008

Στιγμή 20:


Καθισμένοι στο παγκάκι της παραλίας.
Χαϊδεύεις τα μαλλιά μου,
χαζεύω τα χείλη σου.
Αρχίζω να τρέχω.
Με κυνηγάς.
Πετάμε τα ρούχα μας,
βουτάμε στη θάλασσα.
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα
κρατήσει αυτό το ταξίδι.
Δεν ξέρω πόσο μακριά
είναι η καινούρια Ιθάκη.
Ας μη μας ταλαιπωρούν
μάταιες σκέψεις.
Φίλα με.
Θέλω να κολυμπήσω μαζί σου.




8 comments:

Anonymous said...

kala esu paidi mou.....zwgrafizeis

Gerasimos said...

Εγώ πάλι γιατί όποτε κολυμπάω έχω το νου μου στις τσούχτρες και στα ρεύματα? :(

...απλά, μ'αρέσει να ζω... said...

@anonymous αλλά γνωστός: :)

@gerasimos: σίγουρα κολυμπάς;

SteWIE said...

Ποιος ειναι ο ανωνυμος? Το καμακι αλλου :@

Χαιρετιζω τους συναδελφους!

nice post :D

ΥΓ : Γερασιμε, οταν λες ρευματα, τι ακριβως εννοεις ? ^_^

SteWIE said...

Και χρονια πολλα να μην ξεχνιομαστε, και για να σπαμμαρω και καπου !

Gerasimos said...

Εσύ ζουζούνα αμέσως να με αμφισβητήσεις!

Αlex πάντως δεν έννοώ τα ηλεκτρικά ρεύματα ;)

SteWIE said...

Ολα στον Κανελλοπουλο !!

Εγω λεω να κανουμε τη στιγμη 20 νεα σημμυσαβουρα για να σπαμμαρουμε την Κατερινα.

YeapikaYeahYeahYOO!

stan said...

Αν ψάξει κανείς στις ιστορίες των ιθαγενών ψαράδων της Μικρονησίας μια από τις πιο διαδεδομένες που θα βρει είναι ο παρακάτω θρύλος.

Η ιστορία μιλάει για ένα αγόρι, το όνομα του οποίου αλλάζει από περιοχή σε περιοχή, που απο μικρό έβγαινε για ψάρεμα μαζί με τον πατέρα του όπως και κάθε άλλο αγόρι της ηλικίας του για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην της οικογένειάς τους. Μια μέρα λοιπόν στα δίχτυα τους πιάστηκε ένα δελφίνι και τα κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά. Εξοργισμένος ο πατέρας του για την ατυχία αλλά και την πείνα που τους περίμενε θέλησε να σκοτώσει το δελφίνι και διέταξε τον μικρό να το κρατήσει ακίνητο. Αυτός όμως προσποιούμενος οτι δέχτηκε χτύπημα από την ουρά του κήτους το πέταξε μέσα στην θάλασσα σώζοντάς του έτσι την ζωή και κερδίζοντας μια γερή κατσάδα και ένα χέρι ξύλο από τον πατέρα του.

Ο καιρός πέρασε και το αγόρι μεγάλωσε και έβγαινε πλέον μόνο του για ψάρεμα. Και ήταν ικανός ψαράς και πάντα έπλεε με δίχτυα γεμάτα αλλά όχι χαμογελαστό πρόσωπο. Μια μέρα λοιπόν καθώς βγήκε στα ανοιχτά δεν άντεξε και ξεστόμισε στο νερό το λόγο που δεν χαιρόταν την ψαριά του.
"Ήρθε ο καιρός να κάνω οικογένεια κι εγώ θάλασσά μου. Αλλά ο πατέρας της καλής μου δεν μας αφήνει να παντρευτούμε αν λέει δεν του αποδείξω οτι είμαι ικανός. Κάθε μέρα βάζω τα δυνατά μου αλλά δεν τα καταφέρνω να τον ευχαριστήσω. Δεν ξέρω τι να κάνω."

Τότε ενα δελφίνι εμφανίστηκε από τα βάθη της θάλασσας και γέμισε τα δίχτυα του με ψάρια όσο καμία άλλη φορά. Η ψαριά ήταν τόσο εντυπωσιακή που ακόμα και ο δύσπιστος πατέρας αναγκάστηκε να το παραδεχτεί.