Wednesday, January 9, 2008

Στιγμή 17:

Αγαπημένε,

Ο καπνός σου κρύβει την αλήθεια μου.
Το ψέμα σου εγκλωβίζει την αναπνοή μου.
Παραδίνεσαι.
Το αντίο φαντάζει σε σένα μοναδική λύση.
" Όλα θα πάνε καλά...", σου φωνάζω.
Κλείνεις τα αυτιά.
Φοβάσαι, το νιώθω.
Να παλεύεις, όμως, αγαπημένε.
Μαζί σου θα γελώ και θα χαίρομαι.
Να μ'αφήνεις μόνο ν'αγγίζω την καρδιά σου.
Να ακολουθώ το βήμα σου.
Μαζί να περπατάμε.
Ο βυθός μου, το σκοτάδι σου.
Μαζί, μ'ακούς;
Αλλιώς δεν υπάρχουμε...

Με αγάπη,
Ο εαυτός σου.

2 comments:

Gerasimos said...

Εγώ, μια φορά, τις συμβουλές των ανθρώπων γύρω μου που με νοιάζονται τις ακούω, δε μπορείς να πεις. Βέβαια με τον εαυτό μου ενα προβληματάκι επικοινωνίας το έχω, αλλά, που θα μου πάει, θα το λύσω!
Καλή συνέχεια Απλασαρεσειναζεις!

stan said...

Ένας Κινέζος και ένας Ιάπωνας εμφανίστηκαν μπροστά στον Βούδα.

Ο Ιάπωνας μιλούσε διαρκώς, έκλαιγε, γελούσε σχεδόν παραλληρούσε. Ο Κινέζος απ' την άλλη προσπαθούσε με κάθε τρόπο να καταλάβει τι έλεγε ο Ιάπωνας αλλά η γλωσσική διαφορά δεν του το επέτρεπε. Τελικά ο Ιάπωνας έβγαλε από μέσα του ότι τον βάραινε , χαιρέτησε ευγενικά τον προβληματισμένο Κινέζο και απομακρύνθηκε πιο νηφάλιος από πριν.

Ο Κινέζος τότε γύρισε και απευθύνθηκε σχεδόν απεγνωσμένος στον Βούδα.
"Μεγάλε Βούδα, ο άνθρωπος αυτός χρειάζεται τη βοήθειά μου αλλά στάθηκε για μένα αδύνατο να καταλάβω τι έλεγε και επομένως τι χρειαζοταν. Τι πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω;"

Τότε ο Βούδας τον κοίταξε και του απάντησε
"Αφού δεν καταλάβαινες τι έλεγε πως ξέρεις οτι χρειαζόταν βοήθεια. Οι άνθρωποι λένε τα μυστικά τους στα πηγάδια για δύο λόγους. Ο ένας είναι ο αντίλαλος και ο άλλος τα βατράχια."