Στιγμή 10: Φωτιά...

Φωτιές.
Δυό μέρες πια.
Στη Μεγαλόπολη,
την Αιτωλοακαρνανία,
την Εύβοια,
την Καστοριά,
την Αττική..
Φωτιές.

Άνθρωποι που φοβούνται,
που φωνάζουν, που κλαίνε.
Άνθρωποι που ξεκληρίζονται,
που πεθαίνουν, που καίγονται.
Θλίβομαι.


Μια φύση που μέρα με τη μέρα μαραζώνει..
και χάνεται..
Αυτό το κράτος πρόνοιας φαίνεται ανύπαρκτο..
..ή πιο σωστά αδύναμο.
Ντρέπομαι.

Μας μείναν μόνο τα ατελείωτα ρεπορτάζ.
Εκκλήσεις για βοήθεια, κατηγορίες, δάκρυα.
Λόγια. Ατελείωτα, καλοντυμένα λόγια.
Και υποσχέσεις. Πολλές υποσχέσεις.

"Μητέρα κάηκε ζωντανή με τα τέσσερα παιδιά της.
Ο πατέρας έλειπε από το σπίτι.
Είναι ο μόνος επιζών απο την οικογένεια."

Δυστυχώς,
όλοι αυτοί που έχουν τέλεια εκπαιδευτεί
στο να ντύνονται στενοχωρημένες φατσούλες,
δηλώνουν απόντες.

Όχι, δεν προσπαθούν να πείσουν
αυτό τον άνθρωπο να ζήσει.
Δε μπορούν.
Ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνουν...
Έρχονται εκλογές.