Στιγμή 11: ΟFF

Φωτιές.
Πέντε μέρες πια.
Φωτιές.

Η τηλεόραση με έχει κουράσει.
Αποφεύγω πια τις ειδήσεις.
Πατάω το μαγικό κόκκινο κουμπάκι,
που κλείνει το χαζοκούτι.
Οι περισσότεροι έχουν έτοιμη την απάντηση.

"Αδιαφορείς".

Όχι.
Δεν αδιαφορώ.
Προσπαθώ μόνο να δείξω σεβασμό.

"Δηλαδή σεβόμαστε όταν αγννοούμε;"

Όχι.
Μα δε μπορώ να έχω μια διαφορετική
αίσθηση για το σεβασμό;

"Ναι ρε!Sure.."

Απλά, νιώθω ότι
σεβόμαστε τους άλλους,
αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό,
όταν εκτιμάμε αυτό που ζούμε κάθε μέρα.
Όταν παλεύουμε για να το βελτιώσουμε
κάθε μέρα.

Σεβόμαστε όταν δεν περιμένουμε
τα ατελείωτα ρεπορτάζ,
τις εικόνες ανθρώπων απελπισμένων,
τις απεθείας συνδέσεις με περιοχές που καίγονται,
για να πούμε ότι είμαστε τυχεροί,
για να χαρακτηρίσουμε επαρκές αυτό που ζούμε.

Σεβόμαστε όταν σωπαίνουμε.
Δε χρειάζεται να λυπόμαστε.
Μόνο να σωπαίνουμε.

Στιγμή 10: Φωτιά...

Φωτιές.
Δυό μέρες πια.
Στη Μεγαλόπολη,
την Αιτωλοακαρνανία,
την Εύβοια,
την Καστοριά,
την Αττική..
Φωτιές.

Άνθρωποι που φοβούνται,
που φωνάζουν, που κλαίνε.
Άνθρωποι που ξεκληρίζονται,
που πεθαίνουν, που καίγονται.
Θλίβομαι.


Μια φύση που μέρα με τη μέρα μαραζώνει..
και χάνεται..
Αυτό το κράτος πρόνοιας φαίνεται ανύπαρκτο..
..ή πιο σωστά αδύναμο.
Ντρέπομαι.

Μας μείναν μόνο τα ατελείωτα ρεπορτάζ.
Εκκλήσεις για βοήθεια, κατηγορίες, δάκρυα.
Λόγια. Ατελείωτα, καλοντυμένα λόγια.
Και υποσχέσεις. Πολλές υποσχέσεις.

"Μητέρα κάηκε ζωντανή με τα τέσσερα παιδιά της.
Ο πατέρας έλειπε από το σπίτι.
Είναι ο μόνος επιζών απο την οικογένεια."

Δυστυχώς,
όλοι αυτοί που έχουν τέλεια εκπαιδευτεί
στο να ντύνονται στενοχωρημένες φατσούλες,
δηλώνουν απόντες.

Όχι, δεν προσπαθούν να πείσουν
αυτό τον άνθρωπο να ζήσει.
Δε μπορούν.
Ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνουν...
Έρχονται εκλογές.

Στιγμή 9: Ισορροπία

"Να χαίρεσαι τη ζωή σου,
τη σύντομη και την ανεπίστροφη.
Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη.
Φυσική και ελεύθερη.
Να κρατάς την εμορφιά των παθών.
Ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι.
Αλλά με γνώση και πειθαρχία.
Εκείνο που θε σε κρίνει...
...δεν είναι η ηθική σου πτώση.
Αλλά η βούληση για δύναμη,
που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά...

στην καθαρή σου αρχικότητα.."

Ζούμε στιγμές.
Στιγμές δύσκολες, ανυπόφορες, άσχημες.
Απορούμε, αντιδρούμε, γκρινιάζουμε,
φωνάζουμε, κλαίμε.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ότι η ζωή,
θεωρεί απαραίτητα μερικά χαστούκια.
Ίσως γιατί το χαστούκι είναι ένας τρόπος
..να γυρίσεις το κεφάλι.
Να κοιτάξεις μπροστά.
Ξεχνάμε.
Ξεχνάμε ότι μετά από κάθε χαστούκι,
η ζωή παραφυλάει για ένα χάδι.

Αυτά.