Στιγμή 4: Τρέχουμε και Ξεχνάμε...

Άλλη μια μέρα ξύπνησα καθυστερημένα...
Είχα 5 λεπτά να ετοιμαστώ για το μάθημα οδήγησης...Ανέβαλλα το πρωινό, ανέβαλλα το δροσερό ντουζ... Ντύθηκα γρήγορα...Ουφ..
Στο τσακ!

Ο κύριος που μου κάνει μάθημα καθυστέρησε ένα τέταρτο...

Το μάθημα τελείωσε...
Τώρα πρέπει γρήγορα να πάρω τα πράγματα από το σπίτι, λίγα ψιλά, εισιτήρια...
Προλαβαίνω να φύγω στην ώρα μου...
Ωραία...
Ας περπατήσω λίγο γρήγορα να σιγουρευτώ ότι θα προλάβω συγκοινωνία...

Το λεωφορείο ήρθε μετά από μισή ώρα...

Τότε, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι τριγύρω μου ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που τρέχουν... Τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο, το μετρό, τις πρώτες εφημερίδες, τη θέση στο πρώτο θρανίο, τον αγώνα, το φανάρι πριν ανάψει κόκκινο...

Κ αφού αναλωνόνονται με όλα αυτά, φορτωμένοι με μια πιθανώς ανύπαρκτη πίεση, ξεχνάνε. Ξεχνάνε να πάρουν ένα τηλέφωνο, να πούνε ένα σ'αγαπώ, να χαμογελάσουν, να κλάψουν, να αισθανθούν... Σε κάποιο από αυτά τα "πέρα - δώθε", πολλές φορές, ξεχνάνε τον εαυτό τους...

Κ τότε τρέχουν πάλι...
Τρέχουν τώρα να προλάβουν τις στιγμές,
τη ζωή τους, τον έρωτα...