Στιγμή 5: Χαμόγελα...

Όταν βλέπω γύρω μου
ανθρώπους θλιμμένους,
με δάκρυα στα μάτια,
σφιγμένα χείλη,
τσαλακωμένα μουτράκια,
αναρωτιέμαι αν όντως,
μερικές φορές,
είναι επίπονο το να ζεις...

Όταν, όμως, βλέπω γύρω μου χαμόγελα...

Χαμόγελα χαράς,
χαμόγελα λύπης,
χαμόγελα ερωτευμένων,
χαμόγελα μίσους,
χαμόγελα συγκατάβασης,
χαμόγελα ενθουσιασμού,
χαμόγελα αδιαφορίας,
χαμόγελα κοροϊδίας,
χαμόγελα τυπικά και σφιγμένα,
χαμόγελα που συνοδεύουν μια συγγνώμη,
χαμόγελα μετά από ένα πείραγμα
ή κάποιο κοπλιμέντο,
χαμόγελα ανακούφισης,
χαμόγελα αισιοδοξίας...

Χαμόγελα, χαμόγελα, χαμόγελα...

Τότε ξέρω πως κάθε στιγμή,
όσο δύσκολη και να'ναι,
πρέπει να συνοδεύεται από ένα χαμόγελο...

Γιατί οι στιγμές,
οι αβάσταχτες,
οι γρήγορες,
οι βαρετές,
οι δυνατές,
οι αγχωτικές,
οι χαλαρές,
οι δύσκολες,
οι χαρούμενες,
οι γεμάτες,
είναι μοναδικές....

Είναι ωραίες...

Στιγμή 4: Τρέχουμε και Ξεχνάμε...

Άλλη μια μέρα ξύπνησα καθυστερημένα...
Είχα 5 λεπτά να ετοιμαστώ για το μάθημα οδήγησης...Ανέβαλλα το πρωινό, ανέβαλλα το δροσερό ντουζ... Ντύθηκα γρήγορα...Ουφ..
Στο τσακ!

Ο κύριος που μου κάνει μάθημα καθυστέρησε ένα τέταρτο...

Το μάθημα τελείωσε...
Τώρα πρέπει γρήγορα να πάρω τα πράγματα από το σπίτι, λίγα ψιλά, εισιτήρια...
Προλαβαίνω να φύγω στην ώρα μου...
Ωραία...
Ας περπατήσω λίγο γρήγορα να σιγουρευτώ ότι θα προλάβω συγκοινωνία...

Το λεωφορείο ήρθε μετά από μισή ώρα...

Τότε, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι τριγύρω μου ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που τρέχουν... Τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο, το μετρό, τις πρώτες εφημερίδες, τη θέση στο πρώτο θρανίο, τον αγώνα, το φανάρι πριν ανάψει κόκκινο...

Κ αφού αναλωνόνονται με όλα αυτά, φορτωμένοι με μια πιθανώς ανύπαρκτη πίεση, ξεχνάνε. Ξεχνάνε να πάρουν ένα τηλέφωνο, να πούνε ένα σ'αγαπώ, να χαμογελάσουν, να κλάψουν, να αισθανθούν... Σε κάποιο από αυτά τα "πέρα - δώθε", πολλές φορές, ξεχνάνε τον εαυτό τους...

Κ τότε τρέχουν πάλι...
Τρέχουν τώρα να προλάβουν τις στιγμές,
τη ζωή τους, τον έρωτα...

Στιγμή 3: Υγιής εκτόνωση..

Θέατρο Βραχων Μελίνα Μερκούρη 12 / 6


Ώρα 21:30
Ακόμα νιώθω το μάγουλό μου πρησμένο. Τελικά, η επίσκεψη στον οδοντίατρο είναι κάθε φορά μια εμπειρία.Η ένεση, ο τροχός...Είχα πει δεν έχω διάθεση να βγω. Η μέρα, όμως, έμοιαζε να επιβάλλει ένα τόλμημα...

SKA CUBANO...
Ποιοι είναι αυτοί; Δεν έχω ιδέα...
Και γιατί ήρθα εδώ; Μμμ...
Γιατί δε μου αρέσει να απορρίπτω το άγνωστο...

Ώρα 22:30
Το υπέροχο opening των Locomondo τελείωσε.
Ώρα να βγουν στη σκηνή οι " άγνωστοι "...
"Και τι μουσική τραγουδάνε;"
"SKA"
"Υφίσταται;"
Οι πόρτες ανοίγουν.
Μπαίνουμε μέσα.
Κόσμος...Τόσος κόσμος..

Ώρα 23:00
Ο front man του συγκροτήματος μοιάζει με ζογκλέρ και η υπόλοιπη μπάντα δε διαφέρει και πολύ.Ακολουθούν όλοι μια "τρελή" γραμμή.
Ω Θεέ! Πού ήρθα;;;
LA REVOLUTION DE SKA CUBANO.
Η μουσική αρχίζει.
Και το ταξίδι μαζί...

Ώρα 23:15
Ένα τεράστιο πλήθος χορεύει. Οι ρυθμοι κουβανέζικοι.. Όχι εγώ, είμαι κουρασμένη.
Δε θα χορέψω απόψε. Κλείνω μόνο για λίγο τα μάτια... Κάνω απλά απαλές ρυθμικές κινήσεις με το κορμί μου... Μπα..Δε μπορώ να αντισταθώ... Κανείς δε μπορεί... Χορεύω, αφήνομαι... Η σκέψη σταματάει. Πλέον όλοι έχουν παραδοθεί στη μουσική.. Ο συντηρητικός κύριος με το κουστούμι, η σεμνή συνοδός του με τα ψηλά τακούνια, ο γλυκός τύπος με το καρό παντελόνι, η ντροπαλή δεσποινίς με το περίεργο χτένισμα, ένα ζευγάρι τρελών εξηντάριδων, ο αδέξιος τύπος που κάθεται δίπλα μου...

Η μουσική...
Φταίχτρα για αυτές τις μικρές στιγμές, όπου όλοι
πέταξαν τα " κουστούμια" της καθημερινότητας και άφησαν πίσω τους σωρούς προβλημάτων...
Υπήρχε πλέον μόνο η μουσική...
Κι όλοι απέναντι της "γυμνοί" και ίσοι...

Ναι, είναι ένας χορός υγιής...
Υγιής γιατί καταφέρνει να "προκαλεί",
χωρίς να κάνει το σαγήνευμα αυτοσκοπό...
Υγιής γιατί φέρνει την εκτόνωση,
με τρόπο εξευγενισμένο...
Που μόνο σε γεμίζει ...
Δε σε αδειάζει...

Ώρα 01:00
Μόλις χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα...
Κλείνω τα μάτια...
Μη γελάτε..
Ακόμα χορεύω...