Κρύβουν μέσα τους εμένα.
Αυτό που αιθάνομαι,
αυτό που βλέπω,
αυτό που ποθώ.
Το εγώ μου κατακερματισμένο σε γράμματα.
Η ύπαρξη μου, ενιαία, με νόημα.
Ναι, λατρεύω τις λέξεις.
Κρύβουν μέσα τους την αλήθεια μου.
.........................................................................
Νιώθω το στόμα μου στεγνό.
Το μολύβι μου κουρασμένο.
Οι λέξεις φαντάζουν φτωχές.
Οι λέξεις μου.
..........................................................................
Ακουμπώ τους αγκώνες στο γραφείο.
Στηρίζω το πρόσωπό στις παλάμες.
Σήμερα, αφήνομαι στη σιωπή.
Οι λέξεις ποτέ δεν εναι φτωχές.
Σε αναγκάζουν να αρθρώσεις αυτό που
δεν έχεις το κουράγιο να παραδεχτείς.
Η σιωπή είναι ένα εύγλωττο καταφύγιο.
Δέχεται υποτακτικά να σε βοηθήσει στο αιώνιο
κρυφτό που παίζεις με τη σκέψη σου.
Το κρυφτό που επιλέγουμε.
Το κρυφτό που, συχνά, έχουμε ανάγκη.
........................................................................
Όχι, σου λέω, οι λέξεις δεν είναι φτωχές.
Απλά, ίσως να μην είναι πάντα απαραίτητες...
4 comments:
poly omorfo kai sofo...
Γράφω με το κανονικό όνομα μιας και μου το ζήτησες...
Σωστά το λες, οι λέξεις κρύβουν.
Νομίζω όμως οτι κρυφτό παίζεις όχι μόνο για να κρυφτείς.. αλλά και για να σε βρουν...
Βέβαια μόνο αν κάποιος είναι αρκετά ικανός και βρει την κρυψώνα σου...
Οι λέξεις φτωχές δεν είναι σιγουρα...
Απλά, ίσως να μην είναι πάντα αρκετές...
Μακάρι να ήμουν καλός στο κρυφτό.
Amelie ε? χμ..
Εγώ πάλι λατρεύω τη μουσική. Και τις αναμνήσεις οι οποίες εμπεριέχουν εικόνες. Μόνο εικόνες και μουσική, ούτε λέξεις ούτε λόγια. Εξάλλου αυτά που κάποτε είπαμε, τα πήραμε πίσω. Τις αναμνήσεις όσο και να θές δεν τις σβήνεις, τις λέξεις παίρνεις μια γομούλα και παφ!Γίνονται ιστορία. Κι ας λένε οι λατίνοι scripta manent.
Το κρυφτό είναι ένα πολύ όμορφο παιχνίδι, εγώ το παίζω συνέχεια, όχι με τον εαυτό μου, αλλά με τους άλλους. Άλλο που μερικές φορές πληγώνει.
Α, και κάτι άλλο.
Αργείς αλλά μας δικαιώνεις :-)
Post a Comment