Κρύβουν μέσα τους εμένα.
Αυτό που αιθάνομαι,
αυτό που βλέπω,
αυτό που ποθώ.
Το εγώ μου κατακερματισμένο σε γράμματα.
Η ύπαρξη μου, ενιαία, με νόημα.
Ναι, λατρεύω τις λέξεις.
Κρύβουν μέσα τους την αλήθεια μου.
.........................................................................
Νιώθω το στόμα μου στεγνό.
Το μολύβι μου κουρασμένο.
Οι λέξεις φαντάζουν φτωχές.
Οι λέξεις μου.
..........................................................................
Ακουμπώ τους αγκώνες στο γραφείο.
Στηρίζω το πρόσωπό στις παλάμες.
Σήμερα, αφήνομαι στη σιωπή.
Οι λέξεις ποτέ δεν εναι φτωχές.
Σε αναγκάζουν να αρθρώσεις αυτό που
δεν έχεις το κουράγιο να παραδεχτείς.
Η σιωπή είναι ένα εύγλωττο καταφύγιο.
Δέχεται υποτακτικά να σε βοηθήσει στο αιώνιο
κρυφτό που παίζεις με τη σκέψη σου.
Το κρυφτό που επιλέγουμε.
Το κρυφτό που, συχνά, έχουμε ανάγκη.
........................................................................
Όχι, σου λέω, οι λέξεις δεν είναι φτωχές.
Απλά, ίσως να μην είναι πάντα απαραίτητες...
