Σταμάτησα να μετράω τις μέρες.
Η τηλεόραση μένει κλειστή.
Φροντίζω μόνο να μένω λίγο ενήμερη.
Φωτιές.
------------------------------------------
- Τι πράμα ρε παιδί μου και αυτό με τις φωτιές;
- Όντως.
- Μα ρε συ, κάηκαν ολόκληρα χωριά.
- Ναι, ναι. Και τα δάση. Τα δάση καταστράφηκαν.
- Ξέρεις κάτι;
- Τι;
- Δεν τις μπορώ αυτές τις μαλακίες με τα δάση. Εδώ καίγεται κόσμος. Καίγονται άνθρωποι. Στα αρχίδια μου τα δάση. Κάηκαν μερικά δέντρα και λίγα ζώα. Σιγά και τι έγινε. Εγώ δε μπορώ να βλέπω να καίγονται άνθρωποι...
-------------------------------------------
Η λύκαινα κρατούσε τα μωρά της σφιχτά,
μέσα στην αγκαλιά της.
Έκλαιγαν τρομαγμένα.
Ήθελε κ αυτή να κλαψει.
Ήθελε τόσο πολύ να κλάψει.
Η φωτιά πλησίαζε.
Άκουγε τις κραυγές των δέντρων.
Ένιωθε τον πόνο που φέρνει η φλόγα.
Φοβόταν.
Τα έλατα καθησύχαζαν τα φύλλα τους.
Όλοι ένιωθαν τον κίνδυνο.
Όλοι ήξεραν τι επρόκειτο να γίνει.
Όλοι υπέφεραν.
Σκούπισε στην κοιλιά της
τη βρεγμένη μουσούδα της.
Ήθελε να εξαφανίσει τα λίγα δάκρυα
που είχαν προλάβει να κυλίσουν.
Έσφιξε τα δόντια της. Έδειξε θάρρος.
Θάρρος. Όπως και τα έλατα.
Όπως και όλοι οι κάτοικοι του δάσους.
Όχι, δεν έπρεπε να κλάψει.
Φλόγες...
Υ.Γ. Απλά, σκέφτηκα ότι, μερικές φορές,
είναι ωραίο να αναφέρουμε τα ζητήματα
και τις στιγμές, τις λιγότερο πιασάρικες...
Αυτά.
2 comments:
Και τα πουλιά? που τα βάζεις τα πουλιά?
Ένας τραυματίας πυροσβέστης σε επιστολή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία γράφει, μεταξύ άλλων:
"Θέλω να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..."
πολυ συγκινητικό αυτό που έγραψες..οτι πιο ευαίσθητο έχω διαβάσει για τις πυρκαγιές...
Post a Comment